GERİM GERİM GERİLDİM

FUTBOLA hiç meraklı değilim. Maç falan izlemem ben.

Filmciyim. Diziciyim.

Özellikle de gerilim filmlerinin, dizilerinin hastasıyım.

Final maçını izlemek için ekran karşısına geçtiğimde “Acaba sıkılır mıyım? Bir gerilim filmi izleyip gecemi garantiye mi alsam?” falan diye düşündüğümü itiraf ediyorum.

Sonra risk alıp maçı izlemeye karar verdim.

OMG! Fakat bu nasıl bir şeydi böyle arkadaş.

Üst üste yedi gerilim filmi izlesem asla böyle bir heyecan yaşayamazdım.

Maç boyunca kırk iki kere ayağa kalktım, yirmi yedi kere zıpladım, on altı kere bağırdım, sekiz kere yanımdaki yastığı ekrana fırlattım.

*

BİR TOKAT GİBİ

Maçtan önce bizim Fulya Soybaş’ın Hürriyet’te yaptığı “Kim kazanır” anketine katılmıştım. Orada çok bilmiş bir eda takınarak “Maçı Arjantin 2-0 kazanır” demiştim.

Arjantin 2-0 galipken bendeki hava bin beş yüzdü.

Ama bir futbol acemisiydim ve bir kadim futbol gerçeğini fena halde ıskalamıştım:

“Maç 90 dakikadır.”

Bu kadim gerçek, maçın sonlarına doğru bir tokat gibi yüzüme çarptı.

Azıcık sendeledim ama sonra çabuk toparlandım.

*

FRANSA EZİLİRKEN

Taaa en başta kalbim Arjantin’den yanaydı.

Hele Macron, “Çakma Napolyon” edasıyla ekranda belirdikçe Arjantin’e duyduğum bağlılık daha da arttı.

Fakat Arjantin, Fransa’yı ezdikçe ve Fransa’nın ayağına top bile gelmedikçe... Fransa’ya acımaya başlamayayım mı?

Peki ya sonra?

Sonrası malum...

*

PENALTILAR ATILIRKEN

“Kalecinin penaltı anındaki endişesi” diye eski bir kitap vardır.

Bir ara bayağı popülerdi.

Maçın penaltılar bölümünde işte bu kitap geldi aklıma.

Daha birinci penaltıda zihnimde kitabın adını hemen değiştirdim:

“Penaltı atanın penaltı anındaki endişesi.”

Çünkü penaltı atanın endişesi, kalecinin endişesinden bin kat daha fazlaydı.

Düşünsenize:

Kalecinin golü yemesi doğal, kurtarması ise mucize.

Oysa penaltıyı kaçıranın yatacak yeri yok.

MACRON AMMA DA SEVİMSİZ

TRUMP’ın bütün korkunçluğuna rağmen sempatik bir tarafı vardı. Merkel tartışmasız saygı uyandıran bir liderdi. Kaddafi’nin deli hallerine bile gülüyorduk. İtalya’nın faşisti Meloni’nin bile bayağı bir hayranı var. Hepsini geçtim. Kuzey Kore’nin Kim’i bile bazen dünyanın eğlencesi olabiliyor.

Peki ya Macron?

Bir insan bu kadar mı sevimsizin önde gideni olur? Bir insana bu kadar mı hiçbir şey yakışmaz? Bir insan bu kadar mı her şeyiyle yapay kaçar?

Dünyada antipatik olduğuna dair konsensüs sağlanmış tek isim Macron’dur.

*

O kadar ki...

İnsanlık, sadece Macron faktörü yüzünden Fransa’nın kaybetmesine daha çok sevindi.

TAHMİNLER ÜZERİNE

FİNAL maçından önce yapılan tahminleri hep şöyle yorumlamıştım:

*

Gönüller Arjantin diyor. Mantık Fransa diyor.

*

Maçı izleyince kanaatim değişti. Arjantin demenin sadece bir gönül işi olmadığını anladım. Fransa demenin salt mantıkla açıklanamayacağını da fark ettim.

*

Hepsinden önemlisi şunu görmüş oldum:

*

Tahminlerdeki kararsızlıklar ve farklılıklar ne kadar da haklıymış. Yenişemediler bir türlü. Güçlerin denkliği diye bir şey vardı.

ZAFERİ HAZMETMEK

NORMAL zamanlarda birinin nasıl bir insan olduğunu anlamamız mümkün değildir.

*

Öfke anında nasıl davranıyor? Ona bakmamız lazım. Eline güç geçtiğinde ne yapıyor? Onu bilmemiz lazım. Biraz önemli bir makama geldiğinde değişiyor mu?

yazının devamı