Bak Bayburtlu kardeşim...

Bu fotoğrafa çok iyi bak...

Bak ve bu yazıyı o gözle bir de sen oku.

Ama okumadan önce, şu kardeşini de iyi tanı...

Ben yüceltilmiş siyasetçi heykelinden hazzetmeyen birisiyim. Şahsa tapınma denen duygu, benim semtime bile uğramaz...

Çünkü bu tarih bana, şahsa tapınılan her yerde, insanoğlunu ezen, kahreden bir diktatörlük hatırası bırakmıştır.

O nedenle sonuna “İzm” geldiğinde “Kemalizm” de geçmez benim muhitimden...

Ama Bayburtlu kardeşim...

Şu gönül var ya, şu benim deli gönlüm...

Orada öyle bir Atatürk meşalesi yanar ki... İşte onu kimse söndüremez...

Çünkü o ateşi hep ne yakar biliyor musunuz?

Bu aziz vatanı kurtaran ruh yakar... Mendil içi kadar kalmış bir imparatorluğu, yeniden 783 bin 562 kilometrekarelik bir Türk anayurdu haline getiren mücadelenin hatırası yakar.

Bu milleti en yüksek medeniyetler seviyesine getirme azmi yakar...

Bir minnet, bir şükran, vatanseverlik şuuru yakar...

Bak sevgili Bayburtlu kardeşim... O aziz Atatürk’ün heykeline senin şehrinde reva görülene bir bak...

Bir de şehrinin camilerine bak...

Eğer bugün senin mahallenin minarelerinden beş vakit ezan sesi duyuyorsan eğer...

Bu ses, ülkeni dünyanın en güçlü devletlerinin işgalinden kurtaran o kahraman insan ve kahraman arkadaşları sayesindedir... Kurtuluş Savaşı’nda senin şehrinden de onunla omuz omuza savaşmış, gaziler, şehitler sayesindedir...

İşte o nedenle diyorum ki...

Bu fotoğrafa iyi bak...

O büyük kahramanın heykeline bu muameleyi yapan zıpır kimse...

Bil ki, önce senin şehrine, senin vatanseverlik duyguna, yani sana hakaret etmiştir.

O yüzden git bul o zıpırı...

Ve yüzüne tükür...

yazının devamı