Ben, benim ülkemde neden böyle bir köşe yazısı yazmaya kendimi mecbur hissediyorum? 

Son yüzyılda, belki de biz Anadolu coğrafyasına ayak bastığımızdan bu yana devam eden yaşananlar ortadayken, ben veya bir başkası neden kendini böyle bir yazı yazmaya mecbur hissediyor? 

Her kesimin her aidiyetin bunca derdi varken neden dert olmak bir yana sıradan, olması gerekenler üzerine günlerce haftalarca aylarca yıllarca konuşuluyor yetmiyor bir de ayrışmamıza kavga etmemize sebep oluyor? 

Onlarca, yüzlerce belki de binlerce kez, zararını bile bile, bedelini ödeye ödeye biz neden hala aynı şeyi yapıyor, aynı şeyi yaşıyor, aynı bedelleri ödüyoruz? 

Belki de bir an sussak, bir an kulak versek ve bir an akletsek bir araya gelmemize, sımsıkı sarılmamıza düşmana karşı tek yumruk olmamıza sebep olacak olaylar bizi neden yan yana gelemeyecek, yüz yüze bakamayacak hale getiriyor? 

Dün, bu ülkenin bir değeri, bir sanatçısı derdini notalara döktü, sanatını icra etti! 

Dün, bu ülkenin devlet başkanı da baktı ki, gördüğü dinlediği derdin tınıları, onu uykusuz koyan derdiyle, içindeki derdiyle aynı! 

Nerde mi? 

Önceki gün Ankara’daki Fazıl Say konserinde! 

Cumhurbaşkanımızın şereflendirdiği konserde, Fazıl Say Çanakkale ve İzmir üzerine bestelerini çalıyor, Sayın Cumhurbaşkanımız da duygulanıyor haklı olarak da ayakta alkışlıyor! 

Yetmiyor derdin daha iyi anlaşılması için de çok önemli, anlamlı bir hediye seçiyorlar! 

Aşık Veysel! 

Yerli mi yerli! 

Milli mi milli! 

Anadolulu mu Anadolulu, Aşık Veysel! 

İmdi! 

Eğer, ben bugün bu olayı yazmasaydım bakın siz velveleye! 

‘’Nasıl, bak o kadar da laf dedin ne oldu?’’ diyenler mi dersiniz, yoksa ‘’Ne oldu, bak sen Külliye’ de, üstelik Külliye'nin ilk tiyatro oyununu oynadın senin oyununa gelmedi!’’ diyen mi dersiniz, ağızlarına ilk geleni konuşanlar, ağızlarına gelenleri demeye başladılar, bile! 

Bakınız, Sayın Cumhurbaşkanı bendeniz ve bendeniz gibileri, kimselerin bendeniz ve bendeniz gibileri seyretmeye gelmediği zamanlarda seyretti, değer atfetti ve Belediye Başkanlığı döneminde de İstanbul Büyükşehir Belediyesi bünyesinde beraber çalışma imkânı verdi! 

Ben de dahil hiç  kimsenin derdi, Fazıl Say’ın sanatı ya da bu ülkenin kültür sanatla ilgili bir değeri olduğu ile ilgili değildi! 

Kaldı ki, Sayın Cumhurbaşkanımız da o konsere katılmaları ayakta alkışlamalarıyla Say’a, “Bak Fazıl benim derdim, senin sanatın değil, ben tüm devlet erkanıyla senin konserine gelirim, senin sanatını da ayakta alkışlarım. Benim derdim Gezi Parkı'nda senin gibi sanatçı cenahının bir silah gibi kullanılması ve senin de bir sanatçı olarak bunu görememen!” demiştir! 

Ne demek istediğimi daha iyi anlayabilmeniz için de girin sosyal paylaşım sitelerine, “Say’ın mahallesi’ neler diyor bir görün! 

Hülasa, mesele Fazıl Say konseri değil anladınız mı? 

yazının kaynağı