Cumhurbakanlığı Hükümet Sistemi, sadece yüzde 50+1oy standardı ile milli iradeyi temel kural haline getirmiş, sandığın merkezi önem kazanmasını sağlamıştır. Siyaset mühendisliklerinin önü tıkanmış, çoğulcu siyaset temel kural haline gelmiştir. Tam da bu yüzden, CHP Ankara’da bir “ülkücü”yü, İstanbul’da da bir tür “kolaj” şahsı aday göstermek zorunda kalmıştır.

***

Yani toplum sosyolojisi, kendisini siyasete dayatmıştır, onu evrime tabi tutmuştur. Ülkeyi kontrol etmek isteyen dış güçler dahi artık sosyolojiye göre mühendislik tasarlamak durumundadırlar. (Öyle de yapıyorlar.)

***

Tabii CHP başta olmak üzere Millet İttifakı’nın parçaları, bunları öte iteleyen güçler, buna ilave olarak yeni parti kurma hazırlığında olanlar, Erdoğan’ın siyaseten (veya 15 Temmuz benzeri bir darbe ile cebren ve hile ile hiç fark etmez) hal edilmesiyle Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ni ortadan kaldırma hevesindedirler.

***

24 Haziran Genel Seçimleri Erdoğan için net bir zafer, Cumhur İttifakı için ise yasama üstünlüğü demekti. Burada sükut-u hayale uğradılar. 31 Mart sonuçları AK Parti ve Cumhur İttifakı’nı 1. parti ilan ettiyse de, Ankara ve İstanbul’un kazanılamamasıyla “yeni bir süreç” açma konusunda bir canlılık gözlemleniyor.

***

Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nin hedef seçilmesi, Erdoğan’ın hal edilmesi arzusunun bir tezahürü, öte yandan milli iradenin güçlenmesinden duyulan rahatsızlığın bir ifadesidir. Yarım yüzyıla yakın bir tartışma sürecinin, ağır maliyetlerin nihayetinde demokratik bir süreçte, yüzde 52’lik halk oyu ile kabul edilen bir hükümet sisteminin bir propaganda çalışmasıyla yıkılamayacağını göstermek gerekiyor.

***