Cumhurbaşkanı Erdoğan, önceki gün Fırat’ın doğusuna yönelik -hep gündemde olan ancak belirsizliğini de koruyan- operasyon için “Söz bitti. Bu harekatı yapmaya mecburuz. Planlarımızı yaptık, gerekli talimatları verdik. Orasını barış pınarlarıyla sulayacağız. Belki yarın, belki yarından yakın” dedi.

Erdoğan, aynı konuşmasında ABD’yle birlikte yapılan “güvenli bölge” çalışmaları için de “hikaye” değerlendirmesinde bulundu.

Bu açıklamalardan sonra gözler sınıra çevrildi. Beklenti ve yorumlar Fırat’ın doğusuna yönelik harekatın bugün yarın başlamak üzere olduğu yönünde. ABD’den operasyonu engellemek için son dakikada sürpriz bir adım gelir mi bilinmez; ama Ankara’nın tüm seçenekleri tükettiği ve son dakika değişikliklerine kapıları kapadığı anlaşılıyor.

Fırat’ın doğusuna yönelik operasyon gündeme geldiği günden beri aslında bir “önem”, “gereklilik”, “ihtiyaç” tartışması sürüyor. Türkiye’nin kendi sınırında, kendisini hedef alan ABD-İsrail yapımı bir “garnizon devlete” ya da “PKK devleti”ne izin vermesi zaten düşünülemez. Fakat ABD, büyük yatırım yaptığı bu planı yine de zayıf bir Ankara’yla hayata geçirebileceğini hesaplıyordu. İktidar kavgalarıyla oyalanan, iç gündemlerle meşgul edilen, zayıflatılan, siyasi iradesi bölünüp parçalanmış bir Ankara’ya ABD istediği politikayı kabul ettirebilirdi. Ama işler ABD’nin istediği gibi gitmedi. Erdoğan faktörü devreye girdi ve ABD’ye karşı güçlü bir milli hükümet iradesi inşa edildi.

Bugün AK Parti ve MHP’nin bölünmek istenmesinin, Erdoğan’a karşı büyük bir koalisyon oluşturulmaya çalışılmasının arkasında ABD’nin bu “PKK devleti” projesi bulunuyor. Erdoğan karşıtı bu koalisyonun bir ayağını FETÖ ve PKK oluşturuyor; ABD-İsrail destekli bu koalisyonun diğer ayağında ise CHP ve HDP’nin başını çektiği irili ufaklı bir sürü siyasi parti, sivil toplum kuruluşu ve medya organları yer alıyor. Hedefleri milli iradeyi bölerek zayıflatmak, Ankara’yı güçsüzleştirmek, Erdoğan faktörünü devreden çıkararak ABD-İsrail planlarının önünü açmak.