“KIRAAT” demek, “okumak” demek...

“Kıraathane” ise... “okuma evi”.

*

Kıraathane bizim geleneğimizde, kültürümüzde var.

*

Eskiden okuma yazma oranı çok düşük olduğundan...

Bir kişinin kitap okuduğu, diğerlerinin de dinlediği mekânlar olurmuş.

İşte bu mekânlara da “kıraathane” denirmiş.

*

(Dikkat: Herkes kitabını alıp bir köşeye çekilmiyor... Bir kişi kitap okuyor, herkes ona kulak veriyor.)

*

Sonra işin şekli değişti tabii...

Kitaptı, okumaydı falan unutuldu gitti.

Bildiğimiz kahvehaneler ortaya çıktı.

Ama eski bir alışkanlıkla bildiğimiz kahvehanelere de “kıraathane” demeye devam ettik.

*

Bugün “Kıraathaneye gidiyorum” dendiğinde...

“Okuma evine gidiyorum” denmiş olmaz.

“Kahveye gidiyorum” denmiş olur.

Böyle bilinir, böyle anlaşılır, böyle algılanır.

7’den 77’ye herkes böyle bilir, böyle anlar, böyle algılar.

*

Cumhurbaşkanı Erdoğan, açıkladığı “millet kıraathaneleri” projesiyle aslında geleneğimizdeki kıraathane kültürünü diriltme çabası içinde.

Yani sadece kitaba, sadece okumaya alan açan mekânlar oluşturmak istiyor Erdoğan.

*

Peki sorun nerede?

Sorun şu iki noktada:

- BİR: “Kıraathane” dendiğinde akla “kahvehane” gelmesinde, kahvehane dendiğinde de akla işsizliğin gelmesinde.

- İKİ: “Kıraathane” ile “kahvehane” arasındaki farkı, inceliği, ayrımı anlatmanın çok ama çok zor olmasında.

*

Keşke...

“Kıraathane” kelimesinin istismar edileceği hesaba katılsaydı...

Ve “millet kıraathaneleri” demek yerine...

“Bir geleneğimizi farklı biçimde de olsa yeniden hayata geçireceğiz... Kitap okumayı teşvik edeceğiz”falan denilerek...

“Millet kütüphaneleri” kavramı kullanılsaydı.

yazının devamı