20 Haziran 2015

Anıtkabir’den sonra en büyük anıtmezar onunki olacakmış.

Ne güzel!

28 Şubat darbesinin lideri Süleyman Demirel, bugün, yani cumartesi günü defnediliyor.

Dün, Ankara’daki “tören”i izledik.

Tabutuna “Fransız Fötr Şapka” koydular…

 Demirel, “brifingli gasteci”lerin duygusal konuşmaları eşliğinde gitti.

Bunlardan biri de duygularını,

“Toprağınız bol olsun” diyerek ifade etti.

•

Sağlığında,  özellikle de Cumhurbaşkanı olduğu günlerde, milletin değerlerine “saldırı” niteliğindeki tavırlarına öyle keskin karşılıklar vermiştim ki…

Bugüne pek bir şey kalmadı galiba.

Ne söylenmesi gerekiyorsa vaktinde söyledim… Cumhurbaşkanlığı döneminde, o “basına dava yağdırdığı” parlak günlerinde ne kadar risk alınabiliyorsa aldım.

Bugüne “acıma” hissim kaldı.

Uzun yaşamının son nefesine kadar “hafızasını” kaybetmemek gibi bir imkân bahşedildiği halde, bu “aziz millet”ten  özür dilemeyi, “helâllik” istemeyi “akıl etmeyen” bir “müteveffa”nın ardından ne denebilir ki?

Kızgınlık yok, sevinç yok, acıyorum.

•

Demirel’in yıllar yılı hedef aldığı, “gök kubbeyi başına yıkmakla” tehdit ettiği Merhum Turgut Özal’ın vefat haberi geldiğinde çok üzülmüştüm.

Cenaze merasiminde, gökleri titreten “tekbir” sesleri acıma merhem oldu.

“Kilise marşı” çalan koro, “Müslüman Özal” sesleriyle ortalığı inleten “Dindar” vatandaşlarımız tarafından protesto edilirken, “mutluluk gözyaşları” döktüm.

Manzaraya hâkim bir noktadan, o muhteşem kalabalığı fotoğraflarken…

“Allah herkese böyle bir millet merasimi nasip etsin” diye düşündüm.

Merhum Necmettin Erbakan ve Merhum Muhsin Başkan’ın cenaze merasimlerinde de benzeri duyguları hissettim.

Erbakan ve Yazıcıoğlu’nu çok severdim; vefat haberleri geldiğinde üzüntüm çok büyük olmuştu.

Sevdiklerimin bu aziz milletin tekbirleri ile uğurlanmaları, ruhuma ferahlık vermişti.

“Kişi sevdiği ile beraberdir” Hadis-i Şerifi’nden kendimize pay çıkartmıştık.

Ümit dünyası değil mi…

•

Ben Rahmetli Özal’ı, daha çok da Rahmetli Erbakan ile Rahmetli Muhsin Başkan’ı severim… 

“Fransız” fötr şapkasını tabutuna koyarak, “ruhunu” hoş etmek isteyenler de Demirel’i severler.

Ben Demirel’i hiç sevmedim.

Şükür.

Kalbimi yokluyorum; nefret de yok, şükür.

“Acımak!”

Adamın biri çıkmış, gazeteci mi ne; “Dürüstlüğü Demirel’den öğrendik!” diyor!..

 “Toprağın bol olsun” Yeğen Yahya!

“Kim ne veriyorsa beş fazlasını veriyorum!” demişsen, “Marksist” takımının gözünde “dürüstlük abidesi” olursun!

Tüyü bitmemiş yetimin hakkı sorulduğunda…

“Parayı vedimse ben vedim, ne olmuş” demişsen, “500 günde herkese iki anahtar; bir ev, bir araba” yalanlarıyla iktidara gelmişsen…

Tabutundaki fötr şapkayı öperler!..

Hele bir de…

Varsıl takımını “süper emekli” yapmak suretiyle, sosyal güvenlik sistemini batırmışsan…

Eski SSK müdürü Kılıçdaroğlu’nun yanına yerleştirirler seni, o “bulanık” gönüllerinde senin de bir yerin olur!

O sütü bozuk 28 Şubat darbesine “liderlik” eder, başörtülülere “Okumak istiyorsanız Arabistan’a gidin!” dersen…

Seni, ancak o ruh sever.

Sevgisini de, tabutuna konulan “fötr şapka”ya selam durarak belli eder!..

•

Bu adamların sevdiklerine bakın; İsmet İnönü, Cemal Gürsel, Mesut Yılmaz, Ahmet Necdet Sezer, Süleyman Demirel, Ariel Şaron, Darbeci Sisi…

Bir de nefret ettiklerine;

Adnan Menderes, Turgut Özal, Necmettin Erbakan, Muhsin Yazıcıoğlu….

Şimdilerde, ipini çekmek için uğraştıkları Recep Tayyip Erdoğan.

•

Ben, ikinci gruptakileri seviyorum.

Kutlu söz, Kutlu rehber:

“Kişi sevdiği ile beraberdir.”
Kimi Necmettin Erbakan, kimi Süleyman Demirel ruhunu sever.

Kimi tekbirlerle, kimi “Fransız Fötr Şapkalarıyla” gider.

Kutlu söz, Kutlu Rehber: 

“Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz, 

Nasıl ölürseniz öyle haşrolursunuz!”

YeniAkit