Bir dizi oyuncusuymuş... Görünüşte, saçı sakalı ağarmış, gayet olgun bir adam... Yeni yıldan beklentiniz nedir diye soruyorlar. Dramatik bir edayla "Artık sanatın, şiirin, müziğin önemi anlaşılsın ki, insanlar empati kurmayı öğrenebilsinler, barış gelsin dünyaya" gibi beylik laflar ediyor. Güzellik yarışmalarının son 10'una kalan kızlarla sol makyajlı "kültür mahallesi" sakinleri arasında pek bir fark yok!.. Hep aynı klişeler. Hiç dönüp zihinde tartılmamış, hiç tarih bilgisiyle sorgulanmamış ama "ekmek" getirmesi garantili sloganlar... Ekrandaki bu saçmalığı izledikten sonra elimdeki şiir kitabını bıraktım. Sonra Stalin dönemini anlatan bir belgesel açtım. Kimsenin kimseyi anlamadığı "sosyalist gerçekçi" resimler, şiirler, müzikler resmi geçit yapıyordu. Sonra Irak bombalanırken zamanın ABD Dışişleri Bakanı Condolezza Rice'ın Carnegie Hall'da verdiği konserinin videosuna baktım. İyi piyanisttir.

***

TV'de bir başka sohbet programı... Bir ünlü 2020'nin kendisine hayırlı gelen yanlarını anlatıyor. "Eve dönmem çok iyi oldu. Kendimi tanıdım." Bu "kendim" denen şey, biz dışarı çıkarken hep evde kalırmış demek ki! Şaka gibiler...

***

Akıllı telefonlarımız sanki özel olarak bugünler için tasarlanmış... Birçok insan için "Her gün metrodan çıkınca işe kadar on dakika yürüyüşüm var" gibi laflar neredeyse geçmişte kaldı. İş güç peşinde oradan oraya koşuşturmalar, gezmeler, dolaşmalar bitti. Şimdi oturduğun sitedeki yürüyüş parkurunda dolanıyorsun ve cebindeki adım sayar bir "marifet" yaptığını hissettiriyor sana! "Hımm, iyi... Bugün 5 bin adımı buldum" diyorsun, bulamadıysan hayıflanıyorsun. İşe bakın! Osman Müftüoğlu da "yürüyün" demiyor artık, "Günde 7 bin adımı hedefle" diyor. "Adım"dan önceki hayata döner miyiz? Hah! Hayatımıza giren kelimelerin otoritesini küçümseyip hayal kurmayın!