Dün yorumları okuyunca “Acaba mesleği ve hatta her şeyi bırakmanın zamanı geldi mi?” diye düşünmedim değil.

Eşim o an ölüm kalım mücadelesi verirken, “Otomobiliniz burada duramaz” diye inat eden polis üniformalı kişi için “Haklı bile olsam empati yapmalıymışım”

Yani kendimi o polisin yerine koymalıymışım.

Siz benim o anki halimle empati yapmıyorsunuz ama ben hemen yapayım.

Ben polisim ve bir vatandaş geliyor, bir yakınının acil hastaneye gitmesi gerektiğini söylüyor.

Hemen yardım eder, hatta gerekirse trafiğin içinden hemen çıkması için destek olurdum.

Bunun için empatiye gerek yok.

Medeni bir ülkede, medeni bir polis memuru böyle yapar.

Denemesi bedava.

Aslına bakarsanız Türkiye’de de 100 polis memurunun 99’u da böyle yapar.

Çünkü hayat kutsaldır, sağlık tehlikede ise can tehlikede ise en önemli kural onu kurtarmaktır.

Bunu söyledikten sonra şunu da ekleyeyim.

Ben o polis memuruna doğrudan hakaret etmedim.

Yanından uzaklaşırken öfke ile söylene söylene gittim.

Her anınız sizden nefret eden birileri tarafından kameraya alınsa acaba siz gün boyu kimlere kızıp, kimlere söylenip, kimlere sövüyorsunuzdur, hiç düşündünüz mü?

Yine de orada konuyla ilgisi olmadığı halde öfke ve can havli ile söylediğim sözlere hedef gibi görünen tüm kişilerden özür dilerim.

Muhatabı dışında kimseyi kırmak istemem.

Bu arada Emniyet Genel Müdürlüğü bir açıklama yaparak benim “Bana ceza kesemezsiniz, ben kimim biliyor musunuz” falan dediğimi iddia etmiş.

Tahminim sosyal medyadan yanlış bilgilendirilmiş olmalılar.

Hayatımda bir kez bile böyle bir tavır sergilemedim, sergilemem.

O polis memuruna da adımı dahi söylemedim.

Bir vatandaş olarak gidip derdimi anlattım.

Ki polis memurunun kendi bakış açısından gayet dürüstçe yazdığı şikayet dilekçesinde de böyle bir şey söylediğime dair tek satır yok.

Beni eleştirenlerin büyük bölümünün, kendi davranış biçimlerini benden de beklemeleri normal ama ben onlar gibi değilim.

Bilinsin isterim.

yazının kaynağı