Hazırlandılar, umutlandılar, günler öncesinden zafer çığlıkları attılar...

Çirkinleştiler... Çirkinleştikçe çirkinleştiler...

25 Haziran sabahı Türbanlı katliamı yapacağız diyenleri de oldu, yağlı urganları hazırladık diye tweet atanları da...

Öylesine eminlerdi ki, bu sefer, şişe şişe şampanyalar hazırladılar kutlamalar için...

Seçimden günler öncesinden, “Şerefine Tayyip” diye diye çektiler kafaları, günler öncesinden zaferlerini kutladılar...

Derin Anadolu sessiz sessiz izlemekle yetiniyordu, olan biteni...

Kendilerini yıllardır yenilgiden yenilgiye götüren genel başkanlarından daha farklı bir profil çizmişti bu seferki adayları...

Mitingler kalabalıktı, Avrupa arkalarındaydı, hatta bütün Batı dünyası onların kazanması için her şeyini seferber etmişti...

Bütün bunlar özgüvenlerini göklere çıkarmıştı, “Bu sefer olacak” diyorlardı...

Bu sefer Erdoğan'dan kurtulacaklardı...

15 Temmuz'da tankları alkışlayanlar, “Şerefine Tayyip” diye kadeh kaldıracak kadar emindi buradan...

Derin Anadolu, tebessümle izliyordu, yüzündeki tebessümü ne anket şirketlerinin köylerine uğramayan anketleri ne de hesabının dahi olmadığı Twitter'da açılan #tamam hashtag’i bozabiliyordu...

Zira Derin Anadolu, yani Konyalı Mehmet, Çorumlu Ahmet, Karamanlı Ayşe, Bingöllü Ömer bu toprakların asıl sahibi olmanın rahatlığı içindeydi...

Gönül verdiği zihniyetin bu toprakların asli ruhu olduğunun farkındaydı Derin Anadolu...

Bu topraklarda benim borum öter diyebilmenin rahatlığı içindeydi Derin Anadolu...

Bütün sergilenen kahpeliklere tebessüm ediyordu Derin Anadolu, zira İngiliz’in giderken arkasında bıraktığı bu toprakların yabancısı zihniyetin, bu topraklara hakim olmasının ancak, darbe ile, gaspla veya ihanetle mümkün olduğunu biliyordu Derin Anadolu...

Kim seçer kendinden olmayanı... Kim seçer?

Yüzün hep gülsün, güzel ülkem…

yazının kaynağı